தூசணைகளுடன் நின்றிருந்த இனஅழிப்பு படைகளை கண்ட பின்னர் அடைந்த 'ஞானஸ்தானத்தில்' இப்போதைய பேட்டி இருந்ததை பார்க்கமுடிந்தது.
ஆயினும் பேட்டியின் சில விடயங்களுக்கு பதில் எழுதியே ஆகவேண்டிய தேவை இருக்கின்றது. இனம்புரியாத வன்மமும், காழ்ப்பும் வஞ்சப்புகழ்ச்சியும் நிறைந்திருந்த அந்தப் பேட்டியின் ஒரிடத்தில் இப்படியாக போகின்றது...
பதில் : புலிகள் போரிட்டு நாட்டைப் பிடிப்பார்கள் என்ற நம்பிக்கை எனக்கு ஒரு போதும் இருந்ததில்லை. இது ஒரு வெல்லப்பட முடியாத யுத்தம் என்பதை நான் இயக்கத்தில் இணைவதற்கு முன்பே என்னால் உணர முடிந்தது. தலைவரே ஒரு தடவை “நாம் இப்படித் தாக்குதல்களைச் செய்து நாட்டை அடையமுடியாது. அது ஒரு பேச்சுவார்த்தையால் தான் முடியும். நமது தாக்குதல்கள் மூலம் ஒரு நெருக்கடியை அரசாங்கத்துக்குக் கொடுத்து அதைப் பேச்சுவார்த்தைக்கு இழுப்பதே எனது நோக்கம்” என்றார்.
விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பின் மிகமுக்கிய மேடைப்பேச்சாளராக பல பல கூட்டங்களில் கொள்கைவிளக்கம் அளித்தபோதும்கூட இதே போரிட்டு தமிழீழத்தை மீட்கமுடியாது என்ற நம்பிக்கையீனத்துடனேயேயா..? அதனைவிடுவோம்... அது அவரின் எண்ணம், இப்போதைய அவரின்நிலை, போகிற போக்கில் ஏதும் சொல்லிவிட்டு போகட்டும் அவர்... 2009க்கு பின்பான இணைக்கூச்சல் வகையில் இதுவும் ஒன்று என்று வகைப்படுத்தி ஒதுக்கிவிடலாம்.
அதற்காக' தலைவரே தமிழீழம் என்ற இலட்சியத்தில் நம்பிக்கை அற்று இருந்தார் என்றும் விடுதலைப்புலிகளின் போராட்டம் என்பது வெறுமனே சிறீலங்காவுக்கு அழுத்தம் கொடுத்து பேச்சுவார்த்தை மேசைக்கு அழைப்பதுதான் என்றும் சொல்லியிருப்பதுதான் சுத்தமான கற்பனை.. அல்லது வஞ்சக நோக்கம் கொண்டது..
முதலில் மேலே இவர் கூறி உள்ள விடயத்துக்கு வருவோம். தலைவரை விடுவோம்... சும்மா ஒரு தனிமனிதனை எடுப்போம்... அவனது இலட்சியதாகம் அல்லது உறுதி என்பனவற்றை எப்போது முழுமையாக, உண்மையாக காணலாம் என்றால் அவன் தனியனாக, எல்லாம் இழந்து நிற்கும்போதுதான். இல்லையா...? அப்படியான தேசியத்தலைவரின் ஒரு பொழுதை இன்றைக்கு மூன்று ஆண்டுகளுக்கு முன்பே மனதுக்குள் குட்டிபோடும் மயில் இறகு என்ற எனது தொடரில் சொல்லி இருக்கின்றேன். அதனையே மீண்டும் தமிழீழம் என்ற இலட்சியத்தின் மீது அவர் எவ்வளவு நம்பிக்கை, உண்மையான ஈடுபாடு, அதற்காக முழுமையாக தன்னையே அர்ப்பணிக்கும் எண்ணம், உறுதி என்பன வைத்திருந்தார் என்பதற்கு உதாரணமாக இங்கே வைக்கலாம்.
1979ம்ஆண்டின் இறுதிப்பகுதி அது. அதற்கு சிலநாட்களுக்கு முன்னர்தான் தமிழீழ விடுதலைப்புலிகள் இயக்கம் ஒரு பாரிய பிளவை சந்தித்து உடைந்து விட்டிருந்தது. தேசியத் தலைவர் நம்பியிருந்த சில தோழர்கள் இயக்கத்தை உடைத்து தனியாக போயிருந்த நேரம் அது. தலைவருடன் நின்றிருந்தவர்களும் பெரிய சோர்வை சந்தித்து தினமும் ஒவ்வாரு ஆளாக 'வீட்டு போகிறேன்' 'படிக்க போகிறேன்'' கப்பலுக்கு போகிறேன்' என்ற காரணங்களை சொல்லி சொல்லி வெளியேறிய காலம் அது.
அப்படியான பொழுதில் நானும் நண்பர்களும் (அதில் நான், கிட்டு போன்றோர் அப்போதுதான் இயக்கத்தைவிட்டு வெளியேறி இருந்தோம்) நினைத்தாலே இனிக்கும் படம் பார்க்க சைக்கிளிலில் யாழ் வெலிங்டன் சினிமாவுக்கு போய்க் கொண்டு இருந்தோம்.
கோண்டாவில் டிப்போவுக்கு அண்மித்த பிரதான வீதியில் சிறிது தொலைவில் எங்கே இருந்து பார்த்தாலும் எம்மால் சட்டென இனங்காணக்கூடிய எம் தலைவன் சைக்கிளில் போய்க்கொண்டு இருந்தார். உண்மையிலேயே அவரை சந்திப்பதை தவிர்ப்பதையே நாம் விரும்பினோம் என்பதே உண்மை. ஆனாலும் அந்த வீதியில் அவரை தவிர்ப்பது அந்நேரத்தில் சந்தர்ப்பம் இருக்கவில்லை. அவரை தாண்டி எம் சைக்கிள்கள் முன்னேறின. அவரை திரும்பி பார்க்கவே கூடாது என்பதே எம்நோக்கம். ஆனாலும் அம் மனிதனின் ஆளுமையும் அவனின் ஏதோ ஒரு ஈர்ப்பும் திரும்பி பார்க்க வைத்தது. என்னையும் கிட்டுவையும் நிற்கும்படி கை காட்டினார். அருகில் வந்ததும் 'எங்கே இந்தப் பக்கம்' என்றார் மறைக்கமுடியாமல் 'நினைத்தாலே இனிக்கும் படம் பார்க்க' என்றோம்.
ஒரு விதமான சிரிப்புடன் அவர் தொடர்ந்தார். 'நீங்கள் என்னைவிட்டு போனதாக நான் நினைக்கேல்லை. நீங்கள் தமிழீழ இலட்சியத்தை விட்டு போயிருக்கிறீங்கள். ஒன்றை மட்டும் நினைவில் வையுங்கோ. இப்ப என்னோடை நிற்கிற எல்லாரும் இந்த இலட்சியத்தைவிட்டு போனாலும் நான் தன்தனியனாக நின்று தமிழீழத்துக்காக ஏதேனும் செய்துதான் சாவேன்' என்றார். இதுதான் தேசியத்தலைவன். அவர் தனியாக நின்று தன்னும் தமிழீழ இலட்சியத்துக்கு ஏதேனும் செய்வேன் என்ற அவர் நினைப்புதான் எப்போதும் அவரிடம். அதுவும் வெறும் சைக்கிளிலில் ஒற்றை மனிதனாக திரிந்தபோது, இந்த உணர்வு என்றால் நாற்பதினாயிரம் போராளிகளை ஈகம் செய்த பின்னர்மட்டும் இது மாறி இருக்குமா... அந்தப் பேட்டியில் அவர் சொல்லியிருப்பதுபோல தலைவர் எங்காவது சொல்லி இருக்கிறாரா... அல்லது இவருக்கு மட்டும் தனியாக ' தமிழீழஇலட்சியம்' சம்பந்தமான அந்த 'பிரம்மரகசியத்தை' காதுக்குள் சொன்னாரா தெரியவில்லை...
இன்றும் 2009 பேரழிவுக்கு கருணா, கேபி போன்ற ஒட்டுக்குழு பிரமுகர்கள் சொல்லும் குற்றச்சாட்டே ' பிரபாகரன் தமிழீழம் என்பதில் விட்டுக்கொடுப்பில்லாமல் இருந்தபடியால்தான் இந்த அழிவுகள்' என்பதே முக்கியமானது... வேறு, காங்கிரஸ் முன்னாள் அமைச்சர் ப.சிதம்பரம் தொடங்கி சு.நாச்சியப்பன் வகையறாக்கள் வரையும் உச்சுக் கோட்டும் ஒரு விடயம்.
'வடக்கு-கிழக்கின் முதல்வர் பொறுப்பபை பிரபாகரன் எடுத்திருந்தால் அழிந்திருக்க தேவையில்லை' ' என்பதுதான். மகிந்த எறியும் எலும்புத்துண்டுகளை கைகளால் ஏந்துவதுகூட மரியாதைக்குறைவு என்று வாயினாலேயே ஏந்தி வாழும் ' ஜந்து' டக்கிளஸ்கூட இதே கருத்தைதான்' பிரபாகரன் தமிழீழத்தை கைவிட்டு, இந்திய-இலங்கை ஒப்பந்தத்தை ஏற்றுக்கொண்டிருந்தால் அவருக்கு இந்த கதி வந்திருக்காது ' என்று நிறையவே சொல்லி திரிகிறார். இதனையே வேறுவிதமாக ரொமேஸ்பண்டாரி, தீக்சித் முதல் இந்தியபடை தளபதிகள்வரை அனைவரும் 'தேசியதலைவரின் தமிழீழத்தினமீது அசையாத உறுதியை' தமது புத்தகங்களில் ஆச்சர்யத்துடன் விபரித்து உள்ளனர்.
தமிழீழம் என்ற நம்பிக்கை, இலட்சியம் என்பனவற்றின் மீதான தேசியத்லைவரின் உறுதிக்கு வேறு எவரினதும் நற்சான்றிதழ்களோ, அங்கீகாரத்தையும்விட எமது மக்கள் இன்றுகூட ' அவர் மீண்டும் வந்தால் மட்டுமே இன்றைய நிலை மாறும்' என்று நினைக்கிறார்களே அதுதான் அவர் இந்த இலட்சியம் மீது வைத்திருந்த நம்பிக்கை. அதுதான் அந்த தலைவனின் உறுதிக்கு எமது மக்கள் கொடுக்கும் சான்றிதழ் அது போதும்.
காலகாலமாக சிங்கள பேரினவாம் இனக்கலவரம் என்ற போர்வையில் தமிழர்கள் மீது அவிழ்த்துவிட்ட இனப்படுகொலை சம்பவங்களை பார்த்தும் கேட்டும் உணர்வு கொண்டே இந்த இலட்சிய போராட்டத்துக்குள் வந்தவர் தலைவர். அவரைப் பொறுத்தவரையிலும் மகாவம்ச கனவுக்குள் மூழ்கி இருக்கும் சிங்கள பேரினவாதம் ஒருபோதும் மாறாது-மாறவே மாட்டாது..
முற்போக்கு-வர்க்க விடுதலை என்று கதையளந்து அரசியல் செய்ந்தவர்கள்கூட இறுதியில் சிங்கள பேரினவாத அதிகார மையத்துள் பதவி நாற்காலிகளில் அமர்ந்து தமிழ் ரத்தத்தை உறிஞ்சிய வரலாறுகளை கண்டவர். சிங்கள பேரினவாம் ஒருபோதும் துட்டகைமுனுவின் பேரினவாத கனவுகளில் இருந்து விழித்து எழும்பாது என்ற தேசியத் தலைவரின் நினைப்பும் முடிவும்தான் அவரை ஆயுதப்போராட்ட அமைப்பு ஒன்றை கட்டியெழுப்ப உந்தி தள்ளியது.
சிங்களம் ஒருபோதும் மாறவே மாறாது என்பதுதான் தேசியத்தலைவரின் நிலைப்பாடு. அதனை மாற்றுதற்கான எந்தவொரு அடிப்படையையும் மாறிமாறி ஆட்சிக்கு வந்த சிங்கள ஆட்சி எதுவுமே செய்யவில்லை. மாறி மாறி வந்த சிங்கள பேரினவாதிகள் இன்னும் மோசமாக, இன்னும் குரூரமாக, இன்னும் அதிகமாக என்றே தமிழர்களை அடக்கி, ஒடுக்கி உரிமை பறித்து அழித்தார்கள். சிங்களம் மாறவே மாறாது என்ற அந்த மனிதனின் அந் நிலைப்பாடே ஒரு இனத்தின் கணிப்பாக இன்றுவரை தொடரும் இந்நிலையில் " சிங்களத்தை பேச்சுவார்த்தைக்கு அழைத்து அதனூடாக உரிமைகளை பெறலாம்" என தலைவர் சொன்னதாக புதிதாக சொல்வது எத்தனை பிழையானது.
ஒரு லட்சத்துக்கும் அதிகமான இந்தியப்படைகள் கனரக ராணுவ வாகனங்கள், டாங்கிகளை காவித்திரிந்து பறக்கும் பெரிய ராணுவ விமானங்கள் என்று வலுவுடன் வளைத்து நின்ற பொழுதில் இந்திய-இலங்கை ஒப்பந்தம் பற்றிய பகிரங்க பிரகடனத்தை சுதுமலையில் லட்சக்கணக்கான எம் மக்கள் முன்னிலையில் அவர் வெளிப்படுத்தியபோது மிகவும் உறுதியான குரலில் 'தமிழ் ஈழத் தனிஅரசே எமது மக்களின் பிரச்சனைக்கு நிரந்தர தீர்வு என்பதில் எனக்கு அசையாத நம்பிக்கை உண்டு. தமிழ் ஈழ இலட்சியத்துக்காகவே நான் தொடர்ந்தும் போராடுவேன் என்பதையும் நான் இங்கு திட்டவட்டமாக உங்களுக்கு எடுத்துக் கூற விரும்புகிறேன்' என்றாரே, அதுதான் மிகவும் உண்மையான பிரகடனம்.
எந்தவிதமான ராஜதந்திர முதுகுனிதல்களும், நாசுக்கான உச்சரிப்புகளும் இல்லாமல் மிக வெளிப்படையாக தனது மனதில் இருப்பதை கூறிய தேசிய தலைவர் இதனைவிட வேறு எப்படி தனது இலட்சியம் மீதான உறுதியை வெளிப்படுத்த முடியும். இந்த பிரகடனத்தின் பின் வந்த நாட்களில் உலகத்தின் பெரும் படைகளில் ஒன்றுடன் தமிழீழம் என்ற இலட்சியத்துக்காக அவர் போராடியதை வரலாறு கண்டே கொண்டது.
'நான் தமிழீழ இலட்சியத்தில் இருந்து மாறினால் நீங்களே என்னை கொன்று விடுங்கள்' என்பதுதான் அவர் தன் தோழர்களுக்கு, போராளிகளுக்கு எப்போதும் சொல்லும் ஒரே உத்தரவு. அதுவே இலட்சியம் ஒன்றின்மீது தான் வைத்திருக்கும் பெரு நம்பிக்கையை வெளிக்காட்டும் அவரது சத்தியக்குரல். அதனை காலமும், எந்த கேள்வி-பதில் காழ்ப்பும் ஒருபோதும் கலைத்துவிட முடியாது.
ஏனென்றால் சத்தியத்தை தரிசித்தவர்கள் எம் மக்கள்.
No comments:
Post a Comment