2009ம் ஆண்டு இலங்கையில், போர் முடிவுக்கு வந்த பின்னர், ஐ.நா. மனித உரிமைகள் பேரவையின் கூட்டத்தொடர் ஆரம்பிக்கப் போகிறது என்றால், அரசாங்கத்துக்கு அது ஒரு கிலியான விடயமாகவே இருந்து வந்தது.
ஆனால், கடந்த ஆண்டு ஆட்சி மாற்றத்துக்குப் பின்னரும், கடந்த செப்ரம்பரில் நடந்த ஐ.நா. மனித உரிமைகள் பேரவைக் கூட்டத் தொடருக்குப் பின்னரும், ஜெனீவா கூட்டத் தொடர் என்பது அரசாங்கத்துக்கு அச்சமில்லாத ஒரு விடயமாக மாறிவிட்டது.
அதுபோலவே தமிழ் மக்களுக்கும் இந்தக் கூட்டத்தொடர் மீதான ஆர்வமும் குறைந்து போயிருக்கிறது.
ஐ.நா. மனித உரிமைகள் பேரவைக் கூட்ட நெருக்கடியை இலகுவாக வெற்றி கொள்ள முடியும் என்ற நம்பிக்கை அரசாங்கத்துக்கு இருப்பதாக, கடந்த செவ்வாய்க்கிழமை கொழும்பில் நடத்திய செய்தியாளர் மாநாட்டில் அமைச்சர் மலிக் சமரவிக்கிரம கூறியிருந்தார்.
அமைச்சர்கள் மஹிந்த அமரவீர, ரவி கருணாநாயக்க ஆகியோருடன் இணைந்து அவர் நடத்திய செய்தியாளர் மாநாட்டில், இப்போது போர்க்குற்ற விசாரணை பற்றிய பேச்சுக்களே இல்லை என்றும், யாரையும், மின்சாரக் கதிரையில் ஏற்றும் தேவையும் இல்லை என்றும் தெரிவித்திருந்தனர்.
பொறுப்புக்கூறல் விவகாரம் என்பது இப்போது பின்தள்ளப்பட்டு விட்டது என்பதையே அமைச்சர்களின் அந்தக் கருத்து வெளிப்படுத்தியது.
முன்னரெல்லாம் ஜெனீவா விவகாரம் குறித்து அமைச்சர்கள் அதிகளவில் வாய்ச் சவடால்களை விடுவதற்கு தயங்குவார்கள். ஏனென்றால், ஜெனீவாவில் எங்கிருந்து பூதம் கிளம்பும் என்று தெரியாத நிலை இருக்கும்.
அதற்காக, அமைச்சர்கள், அதிகாரிகளைக் கொண்ட பெரிய பட்டாளத்தையே மஹிந்த ராஜபக்ச ஜெனீவாவுக்கு அனுப்பும் வழக்கத்தைக் கொண்டிருந்தார்.
ஒரு முறை 72 பேர் கொண்ட அரச குழுவொன்று கூட ஜெனீவாவுக்குச் சென்றது. அந்தளவுக்கு அரசாங்கத்துக்கு சர்வதேச அழுத்தங்கள் காணப்பட்டன.
ஆனால், இப்போதைய அரசாங்கம், ஜெனீவாவைத் திருப்திப்படுத்தும் விடயத்தில் பெரிதாக எதையும் சாதிக்கா விட்டாலும், ஜெனீவா குறித்து அலட்சியமான, நிலையில் தான் இருக்கிறது.
ஜெனீவா நெருக்கடியை வென்று விடலாம் என்ற நம்பிக்கையை அமைச்சர்கள் இலகுவாக வெளிப்படுத்துகிறார்கள்.
இது, மனித உரிமை விவகாரங்களில் எடுக்கப்பட்ட நடவடிக்கைகளால் ஏற்பட்ட நம்பிக்கையல்ல.அதற்கும் அப்பால், இலங்கைக்கும், மேற்குலக நாடுகளுக்கும் இடையிலான உறவுகளின் நெருக்கத்தினால் ஏற்பட்டுள்ள நம்பிக்கை என்றே குறிப்பிடலாம்.
குறிப்பாக அமெரிக்காவுடன் இலங்கைக்கு ஏற்பட்டுள்ள நெருக்கமான உறவு, ஜெனீவா நெருக்கடிகளில் இருந்து பெருமளவில் விடுபடுவதற்கு அரசாங்கத்துக்குக் கைகொடுத்திருக்கிறது என்பதில் சந்தேகமில்லை.
மஹிந்த ராஜபக்ச அரசாங்கத்துக்கு கிடைக்காதளவுக்கு கால அவகாசங்கள் கொடுக்கப்படுகின்றன. அதிகளவு அழுத்தங்களும் பிரயோகிக்கப்படுவதில்லை.
இலகுவாகச் சொல்வதானால், ஐ.நா. மனித உரிமைகள் பேரவை இப்போது இலங்கை விடயத்தில் உச்சக்கட்ட பொறுமையைக் கடைப்பிடிக்கிறது.
இதெல்லாவற்றையும் சாத்தியமாக்கியது, ஆட்சி மாற்றம் தான். கொடுத்த வாக்குறுதியை காப்பாற்றாமல் விட்டாலும் கூட, அச்சமின்றி ஐ.நா. மனித உரிமைகள் பேரவையின் கூட்ட அரங்கிற்குள் துணிச்சலோடு பிரவேசிக்கும் நிலையில் அரசாங்கம் இருக்கிறது.
இந்த அரசாங்கம் பதவிக்கு வந்த மூன்று மாதங்களில், ஐ.நா. மனித உரிமைகள் பேரவைக் கூட்டத்தொடரில் இலங்கைக்கு எதிரான அடுத்த தீர்மானத்தைக் கொண்டு வரவிருந்தது அமெரிக்கா.
கடந்த ஆண்டு மார்ச் மாதம், பொறுப்புக்கூறும் பொறிமுறையை உருவாக்க அரசாங்கம் ஆறுமாத காலஅவகாசம் கேட்டது, ஆனால் அந்த ஆறு மாதங்களுக்குள் எதையும் செய்யாமலேயே, 2015 செப்ரெம்பர் அமர்வுக்குச் சென்றது இலங்கை அரசாங்கம்.
அங்கு இன்னொரு தீர்மானம் நிறைவேற்றப்பட்டது. அதற்கு இலங்கையும் இணங்கி, இணை அனுசரணை வழங்கியது.
வெளிநாட்டு நீதிபதிகளை உள்ளடக்கிய நம்பகமான பொறுப்புக்கூறல் பொறிமுறை ஒன்று உருவாக்குவதாக அரசாங்கம் வாக்குறுதி அளித்தது.
இந்த தீர்மானம் நிறைவேற்றப்பட்டு, எட்டு மாதங்கள் கழிந்து விட்ட நிலையில், மீண்டும் ஐ.நா. மனித உரிமைகள் பேரவை கூடப் போகிறது.
ஆனால் பொறுப்புக்கூறும் பொறிமுறை ஒன்றை அரசாங்கம் இன்னமும் உருவாக்கவில்லை. அதனை அமைப்பதற்கான எந்தவொரு பணியையும் முன்னெடுக்கவில்லை.
பொறுப்புக்கூறல் சார்ந்த விவகாரங்கள் தொடர்பாக இலங்கை அரசாங்கம் எடுத்துள்ள நடவடிக்கைகளின் முன்னேற்றம் தொடர்பாக இந்தக் கூட்டத் தொடரில் ஐ.நா. மனித உரிமை ஆணையாளர் செயிட் ராட் அல் ஹுசேன் வாய்மொழி அறிக்கையை சமர்ப்பிக்க வேண்டும்.
ஆனால், பொறுப்புக்கூறல் சார்ந்து அரசாங்கத்தினால் என்ன நடவடிக்கை எடுக்கப்பட்டுள்ளது என்று அவர் கூறப் போகிறார் என்று தெரியவில்லை.
இந்த நிலையில், காணாமற்போனோர் பிரச்சினையைக் கையாளுவதற்கான செயலகம் ஒன்றை அமைக்க கடந்த வாரம் அமைச்சரவையில் அனுமதி அளிக்கப்பட்டுள்ளது.
இந்த செயலகத்தை அமைப்பதற்கு, எட்டு மாதங்கள் பிடித்திருக்கின்றன என்றால், காணாமற்போனவர்கள் தொடர்பாக இந்தச் செயலகம் நடவடிக்கைகளை எடுப்பதற்கு இன்னும் எத்தனை காலம் ஆகுமோ? என்ற கேள்வி தான் எழுகிறது.
பொறுப்புக்கூறல் என்பது தனியே காணாமற்போனோர் விவகாரத்துடன் சம்பந்தப்பட்ட விடயமல்ல. போர்க்குற்றங்கள், மனிதாபிமானத்துக்கு எதிரான குற்றங்கள், மனித உரிமை மீறல்கள் என்று பல்வேறு பிரச்சினைகள் தீர்க்கப்படாதிருக்கின்றன.
இந்தப் பிரச்சினைகளைத் தீர்ப்பதற்கான வழிமுறைகளை அரசாங்கம் இன்னமும் கூட தேடவில்லை.
அதேவேளை, மீறல்கள் குறித்த விசாரணைகளில் வெளிநாட்டு நீதிபதிகளுக்கு இடமளிப்பதில்லை என்ற நிலைப்பாட்டை அரசாங்கம் எடுத்திருப்பதாக, அண்மையில் முப்படை அதிகாரிகளிடம், பிரதமர் ரணில் விக்கிரமசிங்க உறுதியளித்திருக்கிறார்.
இதன் மூலம், ஜெனீவாவில் அரசாங்கம் இணை அனுசரணை வழங்கி ஏற்றுக் கொண்ட தீர்மானம் கேள்விக்குள்ளாக்கப்படுகிறது.
அரசாங்கம் ஜெனீவாவில் கொடுத்த வாக்குறுதிகளை அப்படியே நிறைவேற்றுகின்ற எண்ணத்தில் இல்லை என்பது இந்த விவகாரத்தின் மூலம் வெளிப்படுகிறது.
அதைவிட, குற்றவாளிகளைத் தண்டிக்கும் பொறிமுறை ஒன்றை உருவாக்கவும் அரசாங்கம் தயாராக இல்லை. அதற்குப் பதிலாக உண்மைகளை ஒப்புக்கொள்ள வைக்கும் ஒரு பொறிமுறையை தான் தேர்வு செய்துள்ளது.
இது தென்னாபிரிக்காவில் கையாளப்பட்டது.அந்தப் பொறிமுறையின் ஊடாக, குற்றமிழைத்த படையினரை தண்டனையில் இருந்து தப்பிக்க வைக்கவே முயற்சிக்கிறது அரசாங்கம்.
அரசபடைகளினதும், சிங்கள மக்களினதும் எதிர்ப்பைச் சம்பாதித்துக் கொள்வதை தவிர்ப்பதற்காகவே, அரசாங்கம் இந்த முறையில் அணுகுகின்றது.
இந்தக் கட்டத்தில் பாதிக்கப்பட்ட தரப்பினரான தமிழ் மக்களின் உணர்வுகளையோ எதிர்பார்ப்புகளையோ அரசாங்கம் கருத்தில் எடுத்துக் கொள்ளவில்லை.
சர்வதேச சமூகத்துக்கும் அதுபற்றிய அக்கறை இருப்பதாகத் தெரியவில்லை.
பொறுப்புக்கூறல் சார்ந்த எந்த ஒரு உருப்படியான செயற்றிட்டத்தையும், இன்னமும் நடைமுறைப்படுத்தாத நிலையில் தான், துணிச்சலோடு அடுத்த ஐ.நா. மனித உரிமைகள் பேரவைக் கூட்டத்தொடரை எதிர்கொள்ளத் தயாராகியிருக்கிறது அரசாங்கம்.
இதனால் தான், இம்முறை ஜெனீவா கூட்டத் தொடர் பற்றிய ஆர்வம் தமிழ் மக்களிடம் குறைந்து போயிருக்கிறது.
அதுமட்டுமன்றி, சர்வதேச சமூகம் தொடர்பாக தமிழ் மக்களுக்கு இருந்து வந்த நம்பிக்கைகளும் தளர்ந்து போகத் தொடங்கியுள்ளதையே இது உறுதிப்படுத்துகிறது.
No comments:
Post a Comment